Bio/hagio/grafie czasu Zagłady : przypadek Stanisławy Leszczyńskiej

The main thesis of this article is that the concept of “bio/hagio/graphy” is the key to understanding the communication mechanisms of the narrative on historical figures regarded as national heroes and/or saints of the Catholic Church in the context of recent Polish history. The author of this text, perceiving biography as a set of narrative practices, notices that in “bio/hagio/graphy” these practices are subordinate to the hagiographic attitude towards the protagonist of the story adopted by the author of the work. This phenomenon is exemplified by the process of shaping bio/hagio/ graphic narrative about Stanisława Leszczyńska. Various stages of reconstructing the biography of the “midwife from Auschwitz” were distinguished, in which the biographical narrative evolved from autobiographical testimony through hagiographic practices of the religious community to the popular circulation of literature, not necessarily of confessional nature.

Zasadniczą tezą niniejszego artykułu jest przekonanie, iż pojęcie „bio/hagio/grafia” stanowi klucz do zrozumienia mechanizmów komunikacyjnych kształtujących narrację o postaciach historycznych uznawanych za bohaterów narodowych lub/i świętych Kościoła katolickiego na tle najnowszej historii Polski. Postrzegając biografistykę jako zespół praktyk narracyjnych, autorka niniejszego tekstu zauważa, iż w „bio/ hagio/grafii” praktyki te są przyporządkowane przyjętej przez autora dzieła postawie hagiograficznej wobec bohatera opowieści. Zjawisko to zostaje ukazane na przykładzie procesu kształtowania się narracji bio/hagio/graficznej o Stanisławie Leszczyńskiej. Wyróżnione zostały poszczególne etapy rekonstruowania biografii „położnej z Auschwitz”, w których następowała ewolucja biograficznej narracji od autobiograficznego świadectwa poprzez hagiograficzne praktyki wspólnoty religijnej do popularnego obiegu literatury niekoniecznie umocowanej konfesyjnie.