Działalność Victora Cǎdere : posła rumuńskiego w Polsce na tle relacji Warszawa – Bukareszt (1932-1935)

Victor Cădere (born 1891) was a Romanian lawyer, civil servant, diplomat and politician. He participated as an officer in the war with Bulgaria (1913) and in the I-st World War (1916–1918). Then he was at the peace conference in Paris as part of the Romanian delegation. In the years 1919–1921 he was dealing with the repatriation of Romanians from the USA and Russia. After returning to the country, in 1925, he began an academic career, which he continued with interruptions until his death in France in 1981. At that time, he was an activist of the peasant party and a member of the Chamber of Deputies. In the years 1930–1932 he held high official positions in the Ministry of Justice and the Ministry of the Interior. In 1932, he began his career as a diplomat. His first post was Warsaw, where he was to watch over the matters of the Romanian-Polish alliance securing both countries against the threat from the USSR. Before he actually took office, however, he became the Romanian negotiator on the non-aggression pact with the Soviet Union, but risked Nicolae Titulescu – an influential diplomat and politician who opposed them and soon became Cădere’s superior, i.e. the minister of foreign affairs. After settling in Warsaw, the new MP tried to work for the development of the alliance. However, he encountered obstacles on the part of Titulescu, who wanted to loosen his ties with the Republic of Poland and bring him closer to Moscow. This affected the fate of Cădere, who was dismissed in July 1935. His diplomatic career slowed down. He took up another post – in Belgrade – only after the fall of Titulescu in 1936, then he was a member of parliament in Lisbon (1941–1944). From 1945 to 1967 he stayed in Romania. In the years 1952- 1956 he was imprisoned by the communist authorities. In 1967 he remained in exile in France.

Victor Cădere (ur. 1891) był rumuńskim prawnikiem, urzędnikiem, dyplomatą i politykiem. Uczestniczył jako oficer w wojnie z Bułgarią (1913) i w I wojnie światowej (1916–1918). Następnie znalazł się na konferencji pokojowej w Paryżu w składzie delegacji rumuńskiej. W latach 1919–1921 zajmował się repatriacją Rumunów z USA oraz Rosji. Po powrocie do kraju, w 1925 r. rozpoczął karierę akademicką, którą z przerwami kontynuował do swojej śmierci we Francji w 1981 r. W tym czasie był działaczem partii chłopskiej i członkiem Izby Deputowanych. W latach 1930–1932 zajmował wysokie stanowiska urzędnicze w Ministerstwie Sprawiedliwości i Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. W 1932 r. rozpoczął karierę dyplomaty. Jego pierwszą placówką była Warszawa, gdzie miał czuwać na sprawami przymierza rumuńsko-polskiego asekurującego oba państwa przed zagrożeniem ze strony ZSRR. Nim jednak doszło do rzeczywistego objęcia funkcji, został negocjatorem rumuńskim w sprawie paktu o nieagresji ze Związkiem Sowieckim, narażając się jednak Nicolae Titulescu – wpływowemu dyplomacie i politykowi, który był im przeciwny i niebawem został zwierzchnikiem Cădere, czyli ministrem spraw zagranicznych. Po zainstalowaniu się w Warszawie nowy poseł starał się działać na rzecz rozwoju przymierza. Napotykał jednak na przeszkody ze strony Titulescu dążącego do rozluźnienia związków z RP i zbliżenia z Moskwą. Zaważyło to na losach Cădere, który w lipcu 1935 r. został odwołany. Jego kariera dyplomatyczna uległa wyhamowaniu. Kolejną placówkę – w Belgradzie – objął dopiero po upadku Titulescu w 1936 r., potem był posłem w Lizbonie (1941–1944). Od 1945 do 1967 r. przebywał w Rumunii. W latach 1952–1956 był więziony przez władze komunistyczne. W 1967 r. pozostał na emigracji we Francji.