The concept of Children’s Television by Joan Ganz Cooney in the age of digital media

J.G. Cooney’s children’s television project from the late 1960s is still developing, subject to change and evaluation. It was based on the belief that television can teach. “Sesame Street” turned out to be the most successful educational program for preschoolers. It was the result of a common effort of educators, psychologists and television producers. After a few decades, in a changed media landscape, when the screens became more and more present, again we can say that they can teach. This is mainly due to the possibility of focusing the child’s attention through digital tools. The article uses the method of historical analysis. It is used on the media and communication research to determine the context and background of the facts studied. In this article, the basic historical sources are the 1966 report by J.G. Conney and the reconstruction of the original project of educational television for children. The author of the report herself encourages a historical analysis of the text and its consequences by re-issuing the report, this time in a digital form in 2019. J.G. Cooney based her model on three basic pillars: pedagogy, psychology and television workshop. However, the television as it was then was not as “invasive” as the contemporary media, although it had already evoked very critical assessments. This contributed, among other things, to the discussion on the need to ensure public interest in the media. One of its elements is the use of technology for educational purposes. Today, children fulfill their developmental needs with the help of other tools and digital technologies hermetically fill their living environment. This situation is much more urgent than at the time of the creation of “Sesame Street” where many families (e.g. poor or immigrant ones) did not have such a wide access to technology. When creating the concept of using digital tools in education, the first project by J.G. Cooney should be treated as a key inspiration for creating a new model. As with the educational television project, in order to achieve the didactic goals, the cooperation of educators, psychologists and ICT specialists is needed. Only proper pedagogical planning can ensure success in the use of digital tools in didactics.

Projekt telewizji dla dzieci J.G. Cooney z końca lat 60. wciąż się rozwija, podlega zmianom i ewaluacji. U jego podstaw legło przekonanie, że telewizja może uczyć. „Ulica Sezamkowa” okazała się najbardziej udanym programem edukacyjnym dla przedszkolaków. Był to efekt wspólnego wysiłku pedagogów, psychologów i producentów telewizyjnych. Po kilku dekadach, w zmienionym krajobrazie medialnym, kiedy ekranów przybyło znów możemy powiedzieć, że potrafią one uczyć. Dzieje się to przede wszystkim dzięki możliwościom skupienia uwagi dziecka przez narzędzia cyfrowe. W artykule wykorzystano metodę analizy historycznej. Jest wykorzystywana w badaniach nad mediami i komunikowaniem w celu ustalenia kontekstu i tła badanych faktów. W niniejszym artykule podstawowe źródła historyczne to raport J.G. Conney z 1966 r. oraz rekonstrukcja pierwotnego projektu telewizji edukacyjnej dla dzieci. Sama autorka raportu zachęca do historycznej analizy tekstu i jego następstw wydając ponownie raport, tym razem w formie cyfrowej w 2019 r. J.G. Cooney oparła swój model o trzy podstawowe filary: pedagogikę, psychologię i warsztat telewizyjny. Ówczesna telewizja nie była jednak jeszcze tak „inwazyjna” jak współczesne media, chociaż wywoływała już bardzo krytyczne oceny. To m.in. przyczyniło się do dyskusji nad potrzebą zapewnienia interesu publicznego w mediach. Jednym z jego elementów jest wykorzystanie technologii w celach edukacyjnych. Dzieci swoje potrzeby rozwojowe realizują dziś przy pomocy innych narzędzi a technologie cyfrowe hermetycznie wypełniają ich środowisko życia. Jest to sytuacja dużo bardziej nagląca niż w czasach tworzenia „Ulicy Sezamkowej” gdzie wiele rodzin (np. biednych czy imigranckich) nie miało tak szerokiego dostępu do technologii. Tworząc koncepcję wykorzystania narzędzi cyfrowych w edukacji należy potraktować pierwszy projekt J.G. Cooney jako kluczową inspirację dla stworzenia nowego modelu. Podobnie jak przy projekcie telewizji edukacyjnej, aby osiągnąć cele dydaktyczne potrzeba współpracy pedagogów, psychologów oraz specjalistów od ICT. Tylko właściwe planowanie pedagogiczne może zapewnić sukces w zastosowaniu narzędzi cyfrowych w dydaktyce.