Kawaleryjskie barwy i tradycje współczesnych jednostek wojskowych garnizonu Stargard

Po 1990 roku w Siłach Zbrojnych RP rozpoczął się proces dziedziczenia tradycji wojskowych obejmujących tysiącletnią orężną historię Polski. Przebiegał on oddolnie z dużym zaangażowaniem żołnierzy zawodowych w poszczególnych jednostkach, wspierany był przez działania wyspecjalizowanych instytucji ministerstwa obrony narodowej, co wiązało się m.in. z przekonaniem do tej idei stowarzyszeń weteranów, czy członków rodzin dowódców, którzy mieli stać się patronami określonych formacji. Starano się o przyznanie dziedzictwa formacji o tym samym numerze oraz profilu służby. W wojsku od 1946 roku nie istniały jednostki kawalerii, stąd w resorcie obrony podjęto działania, aby określone pułki zmechanizowane, później brygady oraz dywizyjne bataliony rozpoznawcze przejęły tradycje tego rodzaju wojsk, tak zasłużonego w historii polskiej wojskowości. Na mapie Pomorza Zachodniego szczególne miejsce zajmował wówczas garnizon w Stargardzie Szczecińskim, gdzie stacjonowały jednostki wchodzące w skład dwóch różnych dywizji zmechanizowanych (DZ). W artykule opisano proces dziedziczenia tradycji przez 6. Brygadę Kawalerii Pancernej 12. DZ oraz 2. Batalion Rozpoznawczy 2. DZ. Uczyniono to rzadko stosowaną metodą analizy falerystycznej. Projekty odznak wymienionych formacji opracowywane były na miejscu i zatwierdzane przez kadrę. Ich kształt, nawiązujący do historycznych wzorców, mówi wiele o stopniu akceptacji opisanego w artykule przedsięwzięcia przez żołnierzy jednostek stargardzkiego garnizonu.