Od grodu książęcego do rezydencji prepozyta kapituły : Lubin w XI-XVI w.

Wyniki badań wykopaliskowych przeprowadzonych w Lubinie w latach 2008–2011 oraz źródła pisane dały podstawę do rekonstrukcji osadniczej przeszłości wzgórza grodowego w średniowieczu i wczesnej nowożytności, zmieniających się w tym czasie jego funkcji oraz uwarunkowań tych przekształceń. Najstarsze ślady średniowiecznego osadnictwa należy datować na koniec IX wieku lub 1. połowę następnego stulecia. Sam gród został jednak wedle wszelkiego prawdopodobieństwa wzniesiony dopiero w 2. połowie XI wieku. W 1124 roku biskup Otton z Bambergu zbudował w nim jedną z najstarszych świątyń chrześcijańskich Pomorza. Kres znaczenia grodu nastąpił po jego zdobyciu i zniszczeniu w 8. dekadzie XII wieku przez Duńczyków. W 1186 lub 1187 roku został on przekazany kapitule kamieńskiej. W XIII wieku w miejscu dawnej osady obronnej dalej funkcjonował kościół, pełniący funkcje parafii oraz cmentarz. W następnym stuleciu doszło do całkowitej zmiany w zagospodarowaniu przestrzennym wzniesienia: kościół przeniesiono na sąsiednie wzgórze, dawne umocnienia zniwelowano, a wkrótce potem zbudowano wieżę mieszkalną, która stała się siedzibą prepozyta kapituły katedralnej z Kamienia. Obiekt został rozebrany dopiero w końcu XVI wieku, po powrocie dóbr lubińskich w ręce książąt szczecińskich.