Przebaczenie śmierci : szkic filozoficzny

Tematem artykułu jest związek przebaczenia i śmierci, w szczególności pytanie – kto, komu i czyją śmierć ma prawo (obowiązek) przebaczyć. Autor opowiada się za poglądem, że przebaczenie śmierci ma sens tylko wtedy, gdy została ona zadana przez człowieka, będąc równocześnie złem dla umierającego (niezależnie od tego, czy jest ostatecznym kresem życia, czy też bramą wieczności). Ofiara nie ma jednak nigdy obowiązku przebaczenia swojemu oprawcy, chociaż ma do tego prawo; prawo do przebaczenia śmierci jest jednak ograniczone do śmierci własnej i to tylko w takim zakresie, w jakim może być ona krzywdą dla umierającego. Nikomu jednak z nas nie wolno przebaczać w imieniu innych osób, będących ofiarami zbrodni; prawa takiego nie ma nawet Bóg, nie może bowiem wiedzieć, czym byłaby śmierć dla konkretnej osoby pozbawionej życia.

The subject of the article is a connection between forgiveness and death and, especially, the question of who has the right (duty) to forgive whom and whose death. The author expresses the opinion that forgiveness of death is reasonable only when it is inflicted by a human and, simultaneously, being evil to the one who dies (whether it is final end of life or gates to eternity). However, the victim does not have a duty of forgiving his torturer although there is a right to do it; still, the right to forgive the death is limited to one’s own death and only within the limits of its being harm to the dying. No one has the right of forgiving on the behalf of others who are the victims of crime; even God does not have this right. No one knows what had been death to a specific person deprived of life.