O dyskryminacji par jednopłciowych

Artykuł jest krytyką argumentu, który głosi, że brak prawnej możliwości sformalizowania małżeństw czy związków jednopłciowych jest dyskryminujący. Pary jednopłciowe nie są bowiem w analogicznej sytuacji, w jakiej byli w XIX wieku na przykład czarnoskórzy Amerykanie, kobiety czy niepełnosprawni. Istnieją bowiem istotne, naturalne różnice między parami dwupłciowymi a jednopłciowymi, które stanowią dobre racje dla prawnej nierówności między nimi. Różnicą tą jest prawdopodobieństwo posiadania i wychowywania dzieci. Żądanie więc, aby pary jednopłciowe posiadały podobne uprawnienia, jakie obecnie posiadają małżeństwa dwupłciowe, i uzasadnianie tego rzekomą dyskryminacją, nie jest ani poprawne, ani sprawiedliwe.

In my paper I discuss the argument that the absence of the legal possibility to contract same-sex marriages is discriminatory. I argue that there is no analogy between the legal situation of same-sex couples and African-Americans, women or disabled persons in the nineteenth century. There are important natural differences between same-sex and different-sex couples that are good reasons for the legal disparities between them. The probability of having and raising children is one of them. Therefore, demanding that same-sex couples have rights similar to those that married couples currently have in Poland and justifying that claim by alleged discrimination is neither correct nor fair.