Pedagogika egzystencji w obliczu starzejącego się społeczeństwa

Osią narracji tekstu jest uwypuklenie możliwości uzyskania przez człowieka ważnych impulsów rozwojowych, istotnych dla jego egzystencji na każdym etapie życia, nie wykluczając ostatniej jego fazy, dzięki wykorzystaniu wiedzy rozproszonej w rozmaitych obszarach humanistyki i nauk społecznych. Ta rozproszona wiedza winna być wszechstronnie wykorzystywana przez pedagogikę jako naukę szczególnie wyczuloną na oddziaływanie rozwojowe wobec kolejnych pokoleń ludzi w każdej fazie ich życia, ze szczególnym uwzględnieniem osób w wieku podeszłym. Świadoma wielowymiarowości egzystencji ludzkiej, pedagogika winna dbać o przyswajanie i przetwarzanie nowych impulsów rozwojowych, koniecznych w każdej fazie ludzkiego życia, nie wykluczając tej ostatniej, czyli starości. Z powodu wielorakich wyzwań egzystencjalnych, przed jakimi staje dziś współczesne społeczeństwo, niezbędna jest refleksja nad tym, czy pedagogika w jej poszczególnych zakresach dyscyplinarnych potrafi podchodzić do człowieka integralnie i czy integralnie rozumie życie ludzkie. Odpowiedzialność za jakość egzystencji człowieka, zarówno młodego, jak i starego każe czerpać inspiracje i „odczytywać” tropy w poprzek dyscyplin naukowych, traktując człowieka integralnie, dbając o życie przeżyte w sposób wartościowy.

The main idea of this article is to highlight the possibility for people to receive important developmental stimuli that are relevant to their existence at every stage of life, not excluding the last phase of life, through the use of knowledge in various areas of the humanities and social sciences. This scattered knowledge should be comprehensively utilized by pedagogy as a science that is particularly sensitive to the developmental impact on all generations of people in every stage of their lives, with special attention to the elderly. Aware of the multidimensionality of human existence, pedagogy should take care to assimilate new stimuli for human development, which are necessary in every phase of human life, not excluding the last one: old age. In view of the multiple existential challenges facing modern society, it is necessary to consider whether pedagogy in its various disciplinary scopes is able to approach a person holistically and understand human life integrally. The responsibility for the quality of human life, both young and old, makes it necessary to draw inspiration and “read” the tropes across all scientific disciplines, while treating the human being holistically and caring for a life lived in a valuable way.