Autoutopie i doświadczenia kryzysu w praktykach life writing Erny Rosenstein i Urszuli Broll

Tekst jest próbą analizy praktyk life writing neowangardowych artystek wizualnych: Erny Rosenstein i Urszuli Broll, przez pryzmat wprowadzonego przez autorkę pojęcia autoutopii i doświadczeń kryzysu. Źródłem wiedzy na ten temat są nie tylko obiekty sztuki (malarstwo, rysunek, obiekty artystyczne), ale także teksty literackie (poezja, proza), zapiski snów, wspomnienia, prywatne notatki pochodzące z archiwum artystek. Autorka poddaje rozważaniom relacje między doświadczanym przez obie artystki poczuciem kryzysu i rozpadu a ich utopijną wizją sztuki i praktyki artystycznej, w tym również aktywności pisarskiej (tworzenia poezji, bajek). Do takiej interpretacji skłania postrzeganie twórczości Rosenstein i Broll jako mediumicznej i medytacyjnej, pozwalającej im na rozwijanie praktyk duchowych oraz perspektywa realizowanych przez artystki autoutopijnych projektów sztuki-życia, których założenia wpisują się w postantropocentryczną myśl humanistyczną.

The text is an attempt to analyze the life writing practices of neo-avant-garde visual artists: Erna Rosenstein and Urszula Broll, through the concept of self-utopia and experiences of crisis. The source of knowledge on this subject are not only objects of art (paintings, drawings, artistic objects), but also literary texts (poetry, prose), notes of dreams, memories, private notes from the artists’ archives. The author considers the relations between the sense of crisis and disintegration experienced by both artists and their utopian vision of art and artistic practice, including writing activity (poetry, fairy tales). This interpretation is prompted by the perception of Rosenstein’s and Broll’s works as mediumistic and meditative, which allowed them to develop spiritual practices, as well as the perspective of the artists’ self-utopian art-life projects, the assumptions of which are consistent with post-anthropocentric humanistic thought.