Czytanie ciała (i) rzeki : o autoetnograficznych praktykach pisarskich Małgorzaty Lebdy

W artykule podjęto analizę autoetnograficznej praktyki pisarskiej Małgorzaty Lebdy w ramach teorii posthumanistycznej i feminizmu nowomaterialistycznego. Autorka zbadała zagadnienie tworzenia i doświadczania relacji wspólnotowych między podmiotami nie-tylko-ludzkimi na przykładzie poezji, prozy i praktyki aktywistycznej Lebdy, opierając się m.in. na koncepcjach dziedzictwa rzeki, gatunków stowarzyszonych, ciałokrewieństwa, założeń etnografii transrelacyjnej, etyki troski i odpowiedzialności wobec podmiotów słabych. Interpretacji poddano zwłaszcza strategię konstruowania akwatycznych opowieści jako przykład remedium na doświadczenia kryzysowe.