Oznaczenie inkasenta poprzez cechy indywidualne : glosa do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 14 października 2020 roku, sygn. akt I SA/Gd 744/20

Celem niniejszej glosy krytycznej z elementami aprobującymi jest przedstawienie problematyki zagadnień odnoszących się do sposobu określania inkasenta oraz wynagrodzenia przewidzianego dla tegoż podmiotu za pobór opłat w drodze inkaso. Głównym celem badawczym niniejszej pracy jest ocena obecnie obowiązujących regulacji prawnych związanych z określeniem inkasenta na kanwie orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Drugi (uzupełniający) cel badawczy został poświęcony zagadnieniu wynagrodzenia oraz wymogu wypłaty tegoż wynagrodzenia inkasentowi za prowadzenie poboru opłat w drodze inkaso. W niniejszej pracy krytyce poddano rozważenia sądu w zakresie dotyczącym wymogu określania inkasenta w sposób zindywidualizowany poprzez dane osobowe, zaś aprobatę wyrażono dla powiązania określenia wynagrodzenia z faktycznym jego wypłaceniem. W pracy zastosowano przede wszystkim metodę case study, uzupełnioną o metodę dogmatycznoprawną oraz analityczną. Analizie poddano obecnie obowiązujące ustawodawstwo polskie w dziedzinie prawnopodatkowej dotyczącej inkasenta oraz sposobu jego określania. Ponadto analizą objęto również orzecznictwo sądów polskich. W wyniku badań stwierdzono, że w sądownictwie administracyjnym nie ma konsensusu co do problematyki określania inkasenta, w szczególności sposobu, w jaki należy tego dokonać i poprzez jakie przymioty winno się go określać. Zauważono, że w tym przedmiocie istnieją dwie zasadnicze linie orzecznicze. Pierwsza z nich neguje potrzebę wskazywania inkasenta (osoby fizycznej) z imienia i nazwiska – czyli poprzez dane osobowe. W zakresie określenia inkasenta wymaga się stworzenia takiej konstrukcji, która w stopniu wystarczająco precyzyjnym określa ten podmiot, co nie wyklucza określania inkasenta przez cechy rodzajowe. Druga linia orzecznicza natomiast nakazuje przyjęcie, jakoby określenie inkasenta (osoby fizycznej) wiązało się ze wskazaniem jego danych osobowych, w szczególności imienia i nazwiska, gdyż tylko taki sposób umożliwia podatnikowi zweryfikowanie, czy dany podmiot jest upoważnionym do poboru danin inkasentem. Glosowane orzeczenie wpisuje się w drugą linię orzeczniczą. W ocenie autorów na przedstawiony problem należy spojrzeć przez pryzmat zasad wykładni prawa jako podstaw przeprowadzanych rozumowań dążących do zdekodowania normy prawnej zawartej w tekście prawnym.

The aim of this critical commentary is to present the issues related to the method of establishing the position of debt collectors and their remuneration for collecting levies. The main research objective of this paper is to assess the current legal regulations related to the definition of a debt collector based on the decision of the Provincial Administrative Court. The second (supplementary) research objective addresses the issue of remuneration and the requirement of payment of this remuneration to the collector. This study takes a critical look at the Court’s arguments regarding the requirement to identify the debt collector individually through personal data, while the relationship between the determination of remuneration and its actual payment was endorsed. The paper uses primarily the case study method, supplemented by an analysis of the law in force. The analysis looked at the current Polish legislation in the legal and tax angle that refers to debt collectors and at how it is determined. Moreover, the analysis also accommodated decisions of Polish courts. The research shows, that there is no consensus in the administrative judiciary on the problem of defining a debt collector, especially on how it should be done - by what qualities it should be defined. It was noted that there are two main lines of jurisprudence in this regard. The first one negates the need to specify the debt collector (natural person) by name - i.e. by using personal data. We must note that when it comes to defining a debt collector we must create such a construct, which will define this entity precisely enough. However, this does not mean that the debt collector must not be defined using generic features. The second line of jurisprudence suggests that the identification of a tax collector (natural person) should involve naming their personal data, in particular their first and last name. Only by doing so may a taxpayer verify whether a given entity is a tax collector authorised to collect taxes. The discussed ruling is part of the second line of jurisprudence. In the author’s opinion the presented problem should be looked at from the perspective of the principles of legal interpretation as the basis for the reasoning carried out in order to decode the legal norm contained in the legal text.