Moment upływu terminu przedawnienia roszczeń z umowy przewozu na gruncie konwencji CMR w świetle znowelizowanego art. 118 k.c.

Celem artykułu jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy w odniesieniu do terminu przedawnienia roszczeń wynikających z umowy przewozu na gruncie konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) należy stosować zasadę przewidzianą w art. 118 zd. 2 k.c., zgodnie z którą koniec terminu przedawnienia wynoszącego co najmniej dwa lata przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego. Rozważania te autor opiera na założeniu, że skoro konwencja CMR nie reguluje międzynarodowego przewozu drogowego w sposób wyczerpujący, to w nieunormowanym zakresie konieczne jest zastosowanie właściwego prawa wewnętrznego. Gdyby było to prawo polskie, to w odniesieniu do problematyki przedawnienia można rozważać stosowanie art. 118 zd. 2 k.c. W artykule przedstawiona jest zarówno argumentacja przemawiająca za, jak i przeciw takiemu rozwiązaniu. Ostatecznie autor dochodzi do wniosku, że w odniesieniu do terminów przedawnienia przewidzianych w konwencji CMR nie należy stosować mechanizmu przedłużenia terminu przedawnienia do końca roku kalendarzowego.

The purpose of the article is to answer the question whether, with regard to the limitation period for claims arising from a contract of carriage under the Convention on the Contract for the International Carriage of Goods by Road (CMR), the principle provided for in Article 118, second sentence, of the Civil Code, according to which the end of the limitation period of at least two years falls on the last day of the calendar year, should be applied. The author bases these reflections on the premise that since the CMR Convention does not regulate international road transportation comprehensively, it is necessary to apply the relevant domestic law in the unregulated area. If this were Polish law, then the application of Article 118, second sentence, of the Civil Code may be considered with regard to the issue of the statute of limitations. The article presents both arguments for and against such a view. Ultimately, the author comes to the conclusion that the mechanism for extending the limitation period to the end of the calendar year should not be applied to the limitation periods provided for in the CMR Convention.